Күз жауып тұрған ауладан,

Естiдiм әсем әнiңдi,

Ызғарлы мұңға жаураған,

Жылыттың менiң жанымды.





Жалғыздық едi жүдеткен,

Жанымды сенсiң түсiнген.

Ынтыққан ыстық жүрекпен,

«Сүйемiн» дедiм, «сүйемiн» дедiм iшiмнен.





Жартқан Хаққа жалынған,

Жел сiрә, мендей жылаған.

Кетпешi кетпе жанымнан,

Сұранам сеннен сұранам.





Айта алмай жүрмiн айта алмай,

Ғашықпын саған ғашықпын.

Жаныңа барсам қайта алмай,

Көргенше сенi асықпын.





Тағдыры бөлек қыз едiм,

Үздiгiп неге қарадың?!

Көктемi өткен куз едiм,

Қиналып тұрмын қарағым.





Түсiме кiрдiң қаншама,

Жылайды «СЕН» деп жүрегiм.

Жасымыз алшақ болса да,

Өзiңдi күтiп, өзiңдi-ау күтiп жүремiн.





Тiлiм тұр қайтем байланып,

Жүрегiм дерттi жаным мұң.

Сезiмiм өртеп, ой – ғарiп,

Көрмесем сенi сағындым.





Махабатымды жаңа ұқтым,

Бұл сезiм менде болмаған.

Кешiгiп неге жолықтың?!

Кешiршi менi Жан-Дауам!